آقای مهدی منظوری

پدرم ، به تو فکر می کنم و آرام می شوم. دلم می خواهد برایت بنویسم، بدهم فرشته ها برایت بیاورند. می نویسم و می آیم سرمزارت می خوانم. تو کجایی؟ در آرامگاهت؟ یا در این قاب عکس، که هرگاه دلم برایت تنگ می شود آن را غرق بوسه می کنم. دوست دارم برای تو بنویسم و با تو حرف بزنم تا شاید دلتنگی ام کم شود، اما پدرعزیزم تو را به جان مادر، با من حرف بزن، صدای تو را می خواهم تا آرام شوم. می خواهم از من چیزی بخواهی تا بگویم چشم! اما نمی گویی. باورم نمی شود که دیگر نتوانم صدای تو را بشنوم. هر وقت مردی در قد و قامت تو میبینم، با تمام وجود دلتنگ تو می شوم، یاد تمام خاطراتی که داشتیم می افتم، دلم می خواهد اینجا بودی و باز برایم از گذشته و از خاطرات شیرین روزها برایم می گفتی از تولد فرزندانت، لحظه ی تولد، حس و حال آن روزها و اذیت کردن های کودکانه ی ما. حال که در این روزهای پر از دلتنگیِ دوری تو هستم نمی خواهم چیزی بنویسم که غصه هایم دو چندان شود، می خواهم فقط از تمام لحظه های خوشی که با هم گذراندیم بنویسم، از مهربانی هایت، گرمی وجودت، اینکه از هر جا درمانده می شدم پدرم پناهم بودی. دلم می خواهد دوباره کنارت بشینم و از تمام عالم و آدم گله کنم و تو با یک لبخند بگویی همه چیز درست می شود. دلم برای لبخندهایت تنگ شده است، پدرم این را بگویم و بس، که بعد از تو هیچ چیز دیگر درست نخواهد شد...